نام اصلی «تخمه ژاپنی»، تخمه «جابانی» است، آن‌هم به‌دلیل وجه تسمیه‌اش. روستای جابان محل جنگ «شاه‌اسماعیل صفوی» با «فرخ یسار» بوده و مکان دقیق آن امروزه، سه‌راهی دماوند - فیروزکوه - تهران است. مردم آنجا به زبان کردی کرمانجی صحبت می‌کنند و نسل‌شان به «کرمانج‌های قوچان قدیم» برمی‌گردد.

نام این تخمه، نخست «جابونی» بود و بعدها برای آن‌که راحت‌تر تلفظ شود، به «ژاپنی» تغییر پیدا کرد. در واقع، تخمه‌ی ژاپنی همان «تخمه هندوانه» است که آن را با آب روناس، گلپر، آبلیمو و نمک، طعم‌دار می‌کنند و بو می‌دهند. به همین دلیل، طبیعی است که چون تخمه‌ی ژاپنی همان تخمه‌ی هندوانه است، خواص دیگری علاوه بر خواص تخمه هندوانه ندارد.

در واقع، هندوانه پیش از میلاد مسیح در کشورهای حوزه‌ی مدیترانه کاشته می‌شد و در مناطقی مانند صحرای «کالاهاری» در آفریقای جنوبی نیز به‌صورت وحشی می‌رویید. گفته می‌شود نسل هندوانه‌های ایرانی متعلق به کشور هند است. دانه‌های آن نیز براساس نوع هندوانه، رنگ‌های مختلفی شامل زرد، سیاه و قرمز دارد، اما برای تهیه‌ی تخمه از نوع سیاه آن استفاده می‌کنند؛ همان نوعی که در هندوانه‌های قرمز وجود دارد.

اما نکته‌ی جالب توجه این است که در اشعار شاعران نیز از هندوانه صحبت شده است، حتا اشعار «ویرژیل» نشان می‌دهد، رومیان قدیم هندوانه را می‌شناختند.

می‌گویند، صاحب یک مسافرخانه در رم قدیم، برای این‌که مسافری را به ماندن در مسافرخانه‌اش ترغیب کند، همه‌ی انواع میوه‌ها را به او نشان می‌دهد، مسافر جذب هیچ‌کدام نمی‌شود تا این‌که هندوانه نظرش را جلب می‌کند و مدتی را برای خوردن هندوانه، در آن مسافرخانه اقامت می‌کند. با این وجود، درباره‌ی این‌که از چه زمانی خوردن تخمه هندوانه به‌صورت «بو داده» رایج شده است، اطلاعی در دست نیست.

دوشنبه ۲۶ خرداد ۱۳۹۳ (16-06-2014) 17:35   بازدید: 1375 بار