به گفته دانشمندان، پنگوئنها از این رو نمی‌توانند پرواز کنند که شناگران خوبی هستند و هیچ پرنده‌ای نمی‌تواند در هر دو زمینه خوب باشد.
این موجودات پس از دستیابی به مهارتهای شیرجه با قدرت رانش بال که به آنها اجازه داده در اعماق زیاد به دنبال غذا بگردند، بجای هوا راه اقیانوس را انتخاب کردند.
تکامل عدم قابلیت پروازدر پنگوئنها برای چندین دهه دانشمندان را سردرگم نگه داشته بود.
اما اکنون پژوهش جدید در مورد «ماهی گیرک‌ها» که شیوه شیرجه و شنای آنها بسیار شبیه به پنگوئنها بوده اما همچنان می‌توانند پرواز کنند، نشان داده که که بال پرندگان نمی‌تواند هم برای شنا و هم پرواز مورد استفاده قرار بگیرد.
دانشمندان کشف کردند که ماهی‌گیرکهای کوتس‌آیلند در شمال کانادا از انرژی کمتری نسبت به پرندگان دیگر در زمان شیرجه استفاده می‌کنند. اما نیرویی که برای پرواز نیاز داشتند، در بالاترین حد گزارش شده برای یک پرنده با قابلیت پرواز بود که 31 برابر بزرگتر از نیروی صرف شده در زمان استراحت است.
ماهی‌گیرکها که از خانواده مرغان دریایی هستند، در سواحل قطبی به وفور دیده شده و در گروههای بزرگ و پر سر و صدا زندگی می‌کنند. پرنده ماده این گونه تنها یک تخم بر روی لبه‌های باریک صخره‌ها می‌گذارد.
این پرندگان به دنبال غذا شیرجه‌های کوتاه کم عمق در آب زده و می‌توانند تا عمق 91.5 متر برای دستیابی به ماهی برسند.
پنگوئنها می‌توانند تا عمق 564 متر به دنبال ماهی، ماهی مرکب و سخت‌پوستان کوچک موسوم به کریلها شیرجه بزنند اما روی زمین عجیب بوده و برای حرکت از راه رفتن یا سر خوردن بر روی شکمهایشان استفاده می‌کنند.
دیرینه شناسان با کشف تراکم استخوانهای پنگوئنها که در 36 میلیون سال گذشته افزایش یافته، اثبات کرده‌اند که این پرندگان روزگاری پرواز می‌کردند.
این امر نشان می‌دهد که پنگوئنهای امروزی نسبت به اجداد خود بسیار سنگین‌تر شده‌اند. استخوان این موجودات قبلا توخالی بوده، به همان ترتیب که پرندگان امروزی با قابلیت پرواز از استخوانهای توخالی برخوردارند.
استخوانهای توخالی سبک‌تر از استخوانهای متراکم بوده که کار پرواز را آسانتر می‌کند. پنگوئنها پس از تغییر مسیر جستجوی غذای خود از هوا به درون دریا به موجودات زمینی با استخوان متراکم‌تر تبدیل شدند.
