چهارشنبه سوری نام جشنی است که از گذشته نیاکان ما آنرا برگزار میکردند.
این جشن در مراسم باستانی پنج روز آخر سال به نام پنج روز پنجه و برگرفته از آیین زرتشتی که ایرانیان از ۱۷۰۰ سال پیش از میلاد تاکنون (بیش از 37 قرن) در پنج روز آخر هر سال، آن را با برافروختن آتش و جشن و شادی در کنار آن برگزار می‌کنند.
در شاهنامه فردوسی اشاره‌هایی درباره بزم چهارشنبه‌ای در نزدیکی نوروز وجود دارد که نشان دهنده کهن بودن این جشن است. مراسم سنتی مربوط به این جشن ملی، از دیرباز در فرهنگ سنتی مردمان ایران زنده نگاه داشته شده است.
ایرانیان پیش از يورش تازیان این ۵ روز آخر سال را با روش‌کردن آتش جشن می‌گرفتند و بر این اعتقاد بودند که در این ۵ روز روان درگذشتگان به زمین سفر می‌کنند و به همراه خانواده‌هایشان هستند و برای آنها برکت، دوستی و پاکی در سال آینده درخواست خواهند‌کرد.
پس از يورش تازیان به دلیل مخالفت‌های آن روزگار در برپایی این مراسم ایرانیان روز چهارشنبه را که نزد اعراب نحس بود را گزينش کردند و آتش افروزی در این روز را با نحسی آن روز توجیه نمودند.
جشن آتش پیش درآمد جشن نوروز است که نوید دهنده رسیدن بهار و تازه شدن طبیعت است. واژه چهارشنبه سوری از دو وازه چهارشنبه که نام یکی از روزهای هفته‌است و سوری که به معنی سرخ است ساخته شده‌است.
آتش بزرگی تا بامداد و برآمدن خورشید روشن نگه داشته می‌شود که این آتش معمولا در شامگاه زمانی که مردم آتش روشن می‌کنند و از آن میپرند آغاز می‌شود و در زمان پریدن میخوانند: «زردی من از تو، سرخی تو از من» که این جمله نشانگر یک پاک‌سازی دینی است که واژه سوری به معنی سرخ به آن اشاره دارد.
به بیان دیگر شما خواهان آن هستید که آتش تمام رنگ پریدیگی و زردی، بیماری و دشواری های شما را بگیرد و بجای آن سرخی و گرمی و نیرو به شما بدهد.
چهارشنبه سوری یک جشن دینی نیست و در میان پارسیان یهودی و مسلمان، ارمنیها، ترکها، کردها و زرتشتیها رواج دارد.
آگاهی بیشتر در ویکی پدیای فارسی
